Идентитет

Откако се одбив од дното на врвот, лебдеев на врвот од дното. Можев и подалеку од блискоста. Длабоко во плиткото. Почнав завршувајќи и завршив почнувајќи. Некаде под, над, зад, пред, помеѓу.... Ја пресретнав избеганата мисла. Помина покрај мене. И се прашував што ли сакаше да каже ?! Ја слушав тишината. Прегласна беше. Врева без тон. Егзактна апстрактност. Црвеното синило го изми жолтото зеленило. Безбојно виножито остана зад небото, некаде под погледот. А помеѓу мене и моето его, споени дистанци од блискост. Јас не сум јас и ти не си ти. Јас сум ти, ти си јас. Значи - нема, не постои ни ТИ ни ЈАС. Толку сме туѓо наши. Ничии, а сечии. И сепак... само свои.