Среќата...

Среќата е многу едноставно чувство кое нема дефиниција, туку се движи во параметрите на субјективните резони, во зависност од емоционалната перцепција на секој субјект одделно. За мене, таа е присутна ако се чувствувам емотивно исполнето, вљубено, ако сум со оние кои ми значат, ги љубам. Значи, ако емоционално се е во ред, ако тој простор од мојата душа е задоволен, полн со бои и нијанси, тогаш....се друго е минорно и неважно. Еден поглед, мала нежност и внимание можат да направат многу, многу повеќе од сите зборови и материјални дела. Оној сјај во очите кој нема име ниту наслов, но има длабока почувствуваност во себе, ги распрснува сите темни сенки. Очите се огледало на душата. Понекогаш нема потреба од зборови - се е очигледно. Се е запишано во тој сјај. И тогаш, само тогаш, тишината е најпријатен звук. Уживањето нема зборови, нема букви ниту запирки, а најмалку прашалници. Среќа е умешноста да се слуша тишината. Да се почувствува богатството емоции без експресионистичка манифестација на истите. Среќен е оној кој умее да чувствува.