Тренинг

Го пресоблекувам паметот во лесни мисли. Ги врзувам врвките на удобните обувки иронија и газам со нив по светнатиот патос на сарказмот. Се загревам со двосмисленост. Елоквентните забелешки ја истегаат дискусијата.
Почнува натпреварот помеѓу разумот и егото. Копнежот не отскокнува доволно високо. Желбата се спрепнува. Трепетот промашува. Метафорите се лизгаат. Глаголите ги претекнуваат именките. Само страста се движи пребрзо. Капки двоумење го оросуваат челото. Задишана самоконтрола. Резултатот - нерешено.
Студен туш од прашалници и извичници. Повторно облекување на неудобните размисли. Кондициона игра со туѓи суети , до следниот пат. Во меѓувреме ... тренирам еластичност на емоциите.

Објавено на http://oksimoron.blog.com.mk  на 7 Февруари, 2006 - 10:36

Коментари:

супер церебрална гимнастика,нема што. секоја чест за решетото. (greenmoon 7 Февруари, 2006 - 13:39 | логирај се за да пишуваш коментари)

...а што со кречењето на варовничките ѕидови од срцевата комора? или со велшките корморани? како тренинг со ластик, а без трегер. стегнато, конролирано, со ајвар намачкано, и најнакрај пастеризирано. еластичноста на емоциите се губи, во секој случај, на колку повеѓе баба-роги налетуваш. добро истренираните т.е. тие што си ја задржуваат еластичноста се или богови или фрикови. ти си...? (зглобникот 9 Февруари, 2006 - 17:25 |логирај се за да пишуваш коментари)

често несвесно го праван истото...во меѓувреме...се обидувам да ги гледам мислите потполно мирна... (istok 9 Февруари, 2006 - 17:53 | логирај се за да пишуваш коментари)

ја сакам да ги запалам, оне незгодните, ама фајрпруф се... ќе пробам со вода... а емоции ко емоции по дифолт еластични... сеа ми дое да опцујам:) (Etna 9 Февруари, 2006 - 19:06 |логирај се за да пишуваш коментари)

Колку подолго и поупорно се тренира, толку повеќе се добива на еластичност. Во прашање е особината издржливост. Со постепени мали дози, се станува имун на болката.(oksimoron 9 Февруари, 2006 - 19:48 | логирај се за да пишуваш коментари)

можеби... не сакам да станам имуна на болката...потполно...мислам дека тоа би било страшно... (istok 9 Февруари, 2006 - 20:29 | логирај се за да пишуваш коментари)

Погрешно ме разбра. ок. Ај пак.... Може одредена постапка да ме повреди денес, да ме повреди утре... после одреден период веќе не ми е гајле - не ме повредува ништо. Така, „тренингот“ овозможува да се подигне прагот на еластичност и да не се чувствува како напор „истегнувањето“ на емоциите. Ч) (oksimoron 10 Февруари, 2006 - 13:34 | логирај сеза да пишуваш коментари)

Болката е повеќе место отколку процес, исто како и љубовта, таа е една и единствена, па заедничка за сите и затоа прифатлива. Да знаеш да се справиш со болката, значи да можеш секогаш да ја разобличиш причината за болката и да ја доведеш до нејзината генерична форма- осаменоста на мислата, некои би рекле. Продолжи со тренингот! ;) (one self 15 Февруари, 2006 - 05:17 | логирај се за да пишуваш коментари)

one self, звучиш многу искусно. Веројатно си имал солиден тренинг штом си дошол до посочениот резултат. Болката како чувство беше земена само за пример. Тренингот во текстов се однесува општо на емоциите и процесот на нивно прифаќање дури и кога се непријатни. (oksimoron 15 Февруари, 2006 - 18:48 | логирај се за да пишуваш коментари)

Кога велам болка мислам на заедничката позадина на сите непријатни чувства. Сепак, се извнувам што повеќе ги коментирав коментарите отколку самиот текст, но мислам дека истиот доволно зборува самиот за себе. (one self 16 Февруари, 2006 - 04:38 | логирај се за да пишуваш коментари)